Column: Column: Avec L’Ami - Backstage drinken ze geen Dom Perignon

Sommige mensen willen zo graag backstage dat ze er een moord voor zouden doen, daar komt het woord backstabber dan ook vandaan. Mijn goede vriend Brian is zo iemand. Hij heeft er een sport van gemaakt bij zoveel mogelijk concerten, parties en persconferenties achter de schermen te komen. Het maakt hem geen zak uit van wie, hij loopt zelfs niet weg voor een paranormale cypherjodelaar uit Kjoergizistan.

Hij belde vorige week. ‘Shaggy staat op de State Awards, L’Ami!’ Ik vroeg me af waar zijn opwinding vandaan kwam. ‘Shag stinkt en zijn muziek ook. Mijn antwoord is dus nee, wat je vraag ook is’, zei ik, maar zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf. ‘Hij geeft een privé-concert bij een goede vriend van ons. Die boy rolt met een entourage van 60 zussen, sisters-from-other-misters en vrouwelijke lijfwachten!’ –‘Sjappy is de Martijn Krabbé van de popmuziek en bovendien doe ik niet aan vrouw-onvriendelijke feestjes’, sputterde ik tegen, maar een uurtje later staan we voor een gesloten hoteldeur. Ik kan Brian altijd moeilijk iets weigeren. Dat heeft iets te maken met zijn manische doorzeuren als je hem ‘nee’ verkoopt. Veertien whatsapps binnen een minuut, dat idee. Als de deur wordt geopend zie ik een bekende verschijning. “Double U Braun, DJ Exxxxxxxtraordinaire. SALZBURG REPRESENTIERT Y’AAAAAAAAALLLL!” Hij vliegt Brian om de hals en knipoogt ondertussen naar mij. Deze man is de belichaming van fout en kippenvel raast via een shakende ruggegraat mijn bilnaad in. ‘KOMMEN SIE!’ brult hij en springt weer weg. Hij heeft wel iets weg van een kangoeroe, maar dan met retrosnor, alpino-petje en een indrukwekkende bos haar op zijn borst, die zichtbaar is door zijn witte overhemd. We leerden hem ooit kennen tijdens een dubstep-feestje waar Brian moest werken als barman, maar omdat Brian de slechtste cocktailshaker ooit is, moest Double U Braun  halverwege de set overgeven en halsoverkop terugkeren naar zijn hotel. Fristi met citroen en Sloveense wodka bleek niet zo lekker te combineren met ijs en op nanoniveau doorgelaserde champignons. Brian is daar zijn excuses gaan aanbieden en de twee bleken al snel veel gemeen te hebben. Een hobby als het spotten van gehandicapte langpootmuggen, bijvoorbeeld. Urenlang boomden ze over de IJslandse wijdpootmug, het wat sletterig nichtje van de Scandinavische broodpootmug, een wat verwijfder type mug.   Brian en ik lopen de hotelkamer binnen. Double U Braun stelt ons voor aan wat onvermijdelijke cliché’s. Een groepje boys zit, met kingsize champagneflessen tussen de benen, op een kingsize bank en praat kingsizewise. ‘Dit is Daddy LongTongue XXX’, zegt Braun. Een dwerg van één meter twintig staat op en schudt mijn hand. Hij geeft het begrip minibar een nieuwe dimensie. ‘Wil je weten waarom ik LongTongue heet? Omdat ik alles met een bodem kaal lik. Wijnflessen, coochie, alles.’ Ik mompel dat ik het niet wil weten en kijk naar de volgende bankzitter. Brian is dan al verdwenen met een ‘NICHIE VAN SHAGGY EN ZE HOUDT OOK VAN PINGPONGEN MET EIEREN! THIS IS MEANT TO BE!!!’ Is cool, Brian. De dwerg gaat weer zitten maar gaat neer omdat hij zijn kin stoot tegen de bovenkant van de fles die nog tussen zijn beentjes stond. Moet je maar wat langer zijn dan je tong. Een volgende party-animal staat op. ‘Waddup player, dit is je boy Donnie Ropadope-Rock-Rollin-and-strollin: mc van de avond en ladiesman pur sang. Holler at me, dog. Later. One. Representin’ the real. Peace. Audi.’ –‘Hoi, ik ben Dennis’, zeg ik en ik voel me underdressed, namewise. Terwijl de hele rij zich aan me voorstelt wordt mijn aandacht getrokken door een feestje verderop. Op een kingsize bed met de afmetingen van een half voetbalveld loopt Brian de polonaise met Shaggy en zijn hele familie, een blik BN’ers van de XXX-categorie en Double U Braun, die zich werkelijk nergens voor schaamt. Met een koffiepot op zijn hoofd en een meisje op z’n rug voert hij de slinger aan. Naast me zie ik een jongen met een Aldi-tas in de weer. Hij verwisselt de labels van flessen huiswijn met belabberde, zelf geprinte Dom Pérignon labels waar je de pixels zelfs doorheen ziet. Hij grinnikt. ‘Zien die losers toch niet. Ze drinken huiswijn en denken dat ze Dom Pérignon aan het wegtikken zijn. En maar lullen over dat ‘deze vino uit een goed jaar komt. Ja, mijn ochtendurine komt ook uit een goed jaar, maar dat zuip je toch ook niet? Losers zijn het, allemaal.’ Ik besluit dit vrolijke heerschap maar zijn gang te laten gaan. Brian roept ‘SHAGGY HOUDT VAN HOLLANDSE FEESTJES!’ en trekt me de polonaise in. We banjeren door een landschap van kussens, lopen over inmiddels slapende partycrashers, struikelen over this-is-Amsterdam-so-I-don’t-give-a-fuck-coke-snuivende-neefjes-van-Shaggy en belanden uiteindelijk in een goed gesprek aan de rand van het bed. Shaggy blijkt een erg gevoelige jongen, die vertelt dat hij het liefst stroopwafels doopt in warme chocomel. Lekker interieurprogrammaatje op de buis, moeders de vrouw aan zijn zijde. Blokjes kaas met mosterd. Dat hele ‘it-wasn’t-me-verhaal’ is not me, herhaalt hij een keer of vijftig. Ik vind het allemaal prima. Op het balkon blijkt een sneak preview bezig te zijn van de State Awards optredens. Mr. Polska, HydroBoyz en Fresku rocken zo hard dat na het optreden het hotel naar de kant leunt waar zij optraden. Over Lean Back gesproken, Fat Joe. De toren van Pisa staat nu op de plek waar Shaggy woontips uitwisselt met Brian. ‘Pasteltinten in de winter zijn de shit, man.’ ‘For real! Helemaal in combinatie met geurkaarsjes met lavendel-aroma,’ hoor ik ze zeggen. Ik besluit de gezapigheid te ontvluchten en loop onderweg naar het balkon, waar het nog steeds los gaat, de dwerg tegen het hoofd: hij kopt meteen mijn linkerbal wat verder mijn boxershort in. ‘Zin in die echte shit van 800 euro?’ vraagt hij. ‘Deze vino komt uit 2002. Dat was een topjaar.’ ‘Die huiswijn van jou komt van de Aldi en dat drink ik niet.’ Dat had ik niet moeten zeggen. De dwerg loopt naar zijn vriendjes toe en komt terug met versterking. Binnen no time lig ik onder een berg bijtende, trappende, kietelende en likkende huiswijnkenners. ‘ONZE SHIT KOMT UIT EEN GOED JAAR!’ roepen ze. ‘ECHTE WIJN DRINK JE THUIS!’ ‘HUISWIJN IS ECHTE WIJN!’ Al snel krijg ik hulp. De helft van Shaggy’s hofhouding blijkt de zwarte band karate te hebben en enkele seconden later is de wijncrew de deur uit gewerkt. ‘Kolonel Kaddafi had ook alleen maar vrouwen als lijfwacht,’ zegt Shaggy trots. ‘Kom, we gaan toosten.’ Dan komt Brian binnen. Hij ziet lijkbleek. ‘Kom, we gaan,’ zegt hij tegen me. Omdat ik deze blik eerder heb gezien besluit ik Shaggy en zijn gevolg te groeten en er snel vandoor te gaan. Als we staan te wachten voor de lift vertelt Brian eindelijk wat er mis is. ‘Heb je die boy gezien die al die flessen omlabelde? Scheelt Shaggy duizenden euro’s per avond. Die boy vroeg of ik hem wilde helpen en toen heb ik heb alle door hem gelabelde flessen weer teruggelabeld. Foutje. Eindstand: iedereen daar binnen zit nu peperdure wijn te sippen, zelfs die losers. Vind hij niet zo leuk, denk ik. Die boy, en Shaggy ook niet als hij het hoort.’ Als we de lift uitstappen komt een beveiligingsbeambte onze kant op. ‘Wegwezen!’ roept Brian. We sprinten de lobby door en worden bekogeld door plots opduikende lijfwachtes van Shaggy. CD’s, plantenbakken en flessen wijn vliegen ons om de oren terwijl uit de speakers in de lobby ‘It wasn’t me’ klinkt. Ik hoor toch duidelijk ‘It was you’ maar tijd om daar over na te denken is er niet. Brian draait zich om nog eenmaal om en vangt een fles op die naar hem wordt gegooid. Al snel schudden we de belagers van ons af en vluchten een steeg in. We hijgen zwaar en gaan zitten. Brian houdt triomfantelijk de fles in de lucht. Het is een originele, geen huiswijn. ‘Het is Dom Pérignon! Zullen we?’ Brian neemt een slok maar proest het uit. ‘Nooit geweten, maar dit is niet te zuipen!’