Als Chance the Rapper, Mos Def, Great Minds en Typhoon op één dag op de zelfde plaats langskomen, dan is het misschien een goed idee om jezelf te verplaatsen naar de plek in kwestie. Dit is geen eeuwenoud gezegde, maar gewoon een logische redenering. En zo verschijnen er ineens duizenden mensen op het Stationsterrein in Tilburg. Waarvan zeker 72 procent van de sowieso al in numeriek overwicht verkerende mannen ernstig lijkt op Action Bronson. Maakt verder niet uit, maar het is wel zo.
De locatie van Woo Hah festival is absoluut fantastisch. Naast het feit dat het festivalterrein letterlijk op steenworp afstand van het station ligt, leent de spot zich perfect voor een gevarieerd evenement. De industriële hal met een stage vol totaal slopende artiesten als Hef en Crooks ziet er heel tof uit. Grimey en gezellig. Dat kan kennelijk. Als je een schijthekel hebt aan binnen zijn, dan is er uiteraard nog een main stage, een gigantische stellage buiten. Al met al raak je in positieve zin gemakkelijk verdwaald op het terrein, om jezelf ineens te terug te vinden in een gigantisch skatepark waar mensen dingen doen met skateboards alsof hun leven er vanaf hangt. Het eten is zalig en het serverende meisje bij de Aziatische stand is een van de mooiste vrouwen van het Noordelijk halfrond. Helaas blijkt Earl Sweatshirt vrijwel meteen te zijn gecanceld en is Danny Brown aan het huilhaten op de organisatie. Muziektechnisch kan de line up het prima aan. Zo is een van de vroeger optredende grote acts Great Minds. Het probleem bij hun set is echter dat ze beginnen om 17:30 en doorspelen tot 18:15. Dit blijkt letterlijk op de minuut gelijk te lopen met de meest gefuckte regenkots die ooit door Tilburg is gezien. Een paraplu kan je niet meer beschermen. Het is langzaam verdrinken of naar binnen. De eindstand hiervan is dat alle dappere strijders die nog wel bij het optreden staan die hard fan zijn en dat het tamelijk druk wordt bij het spoken word intermezzo in de hal. De set van Great Minds is desondanks erg tof, onder andere door solomateriaal van Winne en Sticks. Lotgenoot en Spaanse Vlieg worden gevoeld. Next up is Mos Def die, na het publiek een half uur te laten wachten, helaas een Lauryn Hilltje zet en als een soort Jupiler League patat Miguel op de bossa nova van z’n DJ staat te bewegen. Mensen in het publiek zeggen dingen als “Mos Def is een slecht rappende opa”, “Hij rookt PCP” en “Dit noemen we in Eindhoven disrespectvol”. Een half uur in z’n set lijkt hij zich te herpakken, maar dan wel door Juicy van Biggie Smalls voor de helft te performen. Het is een beetje jammer dat het moet met een stukje uit het oeuvre van een andere artiest, maar het publiek heeft het echt nodig en reageert dankbaar. Tussen de acts door vermaakt MC Kosha Dillz de mensen met freestyles. Hij neemt dit behoorlijk serieus. Hij rapt z’n zelf benoemde ‘awkward in a good way’-ass eraf tot hij bijna om het leven komt. Hij doet echt z’n best. Je ziet een adertje op z’n hoofd kloppen. Uiteindelijk komt hij zelfs met een eigen track, die voor de helft uit de Hebreeuwse taal bestaat en om de rest op te vullen ook nog wat Spaans. Is het ongemakkelijk? Medium. Hij heeft er zelf lol om, dus het is prima. De sfeer op het hele festival is sterk genoeg om niet gebroken te worden door het al dan niet leuk vinden van een ongebruikelijke MC. Na Mos Def is het op de main stage de beurt aan headliner Chance the Rapper. In tegenstelling tot z’n voorganger heeft hij een gehele live bezetting aan muzikanten meegenomen, met als effect dat er vanaf de eerste track die hij doet energie ontstaat in het publiek. Iedereen lijkt het gevoel te hebben dat het echt wel leuk mag zijn. Naast veel materiaal van de ijzersterke plaat Acid Rap, komt Chance met oudere mixtapetracks en spuit hij continu flessen water als champagne de crowd in. Chance the Rapper gaat lekker. Dat vindt hij zelf en dat vindt het publiek ook. De heren van De Jeugd van Tegenwoordig, die tegelijkertijd geprogrammeerd staan in de binnenstage, maken er net zo goed een feestje van. Als afsluiter van Woo Hah breken Redman en Method Man de tent nog even totaal af, terwijl Mos Def nog steeds raar aan het dansen is op de achtergrond en Danny Brown probeert te stagediven. Dus. Wat heb je gemist? Een aantal toffe optredens, zalig eten, goeie sfeer, plaatsvervangende schaamte voor het optreden van Mos Def en 37 euro aan een retourtje vanuit Amsterdam. Of 24 vanuit Rotterdam (Prijzen zijn overigens berekend zonder kortingskaart. ‘Zeg de regering, ik zeem geen ramen’). Is dat zonde, als je op zich niet echt iets anders tofs hebt gedaan op zondag de vierde? Ja, totaal. Sukkel. Bekijk hier het volledige fotoverslag van Woo Hah Festival