50 Cent heeft na een lange aanloop eindelijk zijn plaat Animal Ambition: An Untamed Desire To Win uitgebracht. Het is alweer 5 jaar geleden dat Before I Self Destruct uitkwam, maar die plaat kon niet aan de hoge verwachtingen voldoen. Nu waagt hij dus weer een poging en het moet gezegd, Fiddy is niet verleerd hoe hij zichzelf in de spotlights moet zetten. Hier en daar een beetje ruzie zoeken, hilarisch slecht pitchen bij een honkbalwedstrijd (en daarmee alle headlines halen) en vervolgens bij Summer Jam een G-Unit reünie op poten zetten. Daarnaast maakte hij ook nog voor vrijwel alle tracks op zijn plaat een videoclip. Aan alles merk je dat Curtis er weer zin in heeft. Nu alleen de muziek nog.
Vanaf track 1 hoor je de 'oude Fifty' terug. Dat wil zeggen: zelfverzekerd, een tikkeltje neerbuigend richting de competitie en niet te ingewikkeld. Met een klein beetje inbeeldingsvermogen bevind je je tijdens het luisteren van de plaat in het jaar 2002. Behalve het feit dat de honger naar succes van toen is ingeruild met het pochen met datzelfde succes. 50 is natuurlijk een interessante man, die hoogstwaarschijnlijk een hoop meemaakt, maar meer dan dat leer je eigenlijk nooit over hem. Althans, niet in zijn muziek. Curtis zal zichzelf geen moment kwetsbaar opstellen of iets vertellen over zijn privéleven. Dat is natuurlijk aan hem, maar het gaat na verloop van tijd behoorlijk vervelen. Voor de producties heeft 50 Cent de hulp ingeroepen van een hoop onbekende namen. De enige naam die er op de tracklist echt uitspringt is Dr. Dre, die producercredits heeft op het nummer 'Smoke'. Ook Jake One en Swiff D zijn producers die hun strepen hebben verdiend, daarna houdt het wel op. En dat hoor je terug ook. De producties zijn allemaal solide, maar tegelijkertijd behoorlijk gedateerd. Niet dat je in 2014 per se een album vol trapbeats moet maken, maar Fifty kiest wel heel erg duidelijk voor de veilige route. De titeltrack is een welkome uitzondering, Swiff D zorgt voor een beat die op 50's lijf geschreven is, maar doet dat op een frisse manier. De formule waarmee 50 vroeger zoveel succes behaalde verandert gedurende het album in ieder geval geen moment. Hij heeft naar eigen zeggen een Untamed Desire To Win , maar eerlijk gezegd klinkt de muziek lang niet zo ambitieus als de titel doet vermoeden. Z'n houding is net zoals vroeger straat, zonder ook maar een moment van kwetsbaarheid te tonen. Op zijn debuutplaat Get Rich Or Die Tryin ' deed hij dat ook al, maar met een stuk meer vuur. Daarbij waren de producties toen ook vele malen sterker en vernieuwender. Als je een solide hiphopplaat wil luisteren met de oude vertrouwde 50 Cent, is Animal Ambition het proberen waard, maar verwacht niet meer dan dat. (6,0)