Iggy Azalea baarde in 2011 wat opzien dankzij haar mixtape Ignorant Art . De Australische toonde zich grofgebekt, met expliciete, seksueel getinte teksten en botte, elektronische beats. Ze speelt in haar videoclips met hiphopconventies, vaak enigszins provocatief, waarbij ze de kijker om haar vingers wind door verleidelijkheid met arrogantie te combineren. Haar stijl is enigszins Zef-achtig, naar de Zuid-Afrikaanse stijl die trash brengt alsof het posh is. Met name door de paardenstaart en kleurrijke outfits past Azalea moeiteloos binnen die beeldtaal. The New Classic is haar uitdagend getitelde debuutalbum. Het verraadt ambitie.
Van koers veranderen doet ze niet: die lichte knauw in haar stem en snel gerapte zinnen maken haar herkenbaar. De beats zijn veelal groots en plomp van aard, wat de plaat als geheel nogal uitbundig maar tegelijkertijd vlak van aard maakt. De muziek doet over het geheel genomen erg schel en mechanisch aan. Vaak merk je dat nummers gemaakt zijn voor de club, zoals ‘Work’, met een synth-eruptie waarbij je in je hoofd al een zaal vol fans ziet ontploffen. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat de dynamiek in haar muziek vaak simpel van aard is. De manier waarop ze heftiger en rustiger stukken laat samengaan binnen hetzelfde nummer doet vooral generiek aan. Dat geldt ook voor de refreintjes. Deze zijn vaak gestoeld op herhaling (“Imma change your life, imma change it”) of clichés (“Impossible is nothing, even if you don’t believe it”). Zowel tekstueel als muzikaal is ze weinig nostalgisch – precies daarom is het vreemd dat ze in 'Fancy' aan Nas’ “Rooftop like I’m bringing ’88 back” refereert. Het is vooral decadentie dat de klok slaat. “What if I’m a material girl? Can’t blame me I live in a material world” rapt ze op 'Fuck Love'. Materialisme vergroot ze uit, maar wel zo zelfbewust dat het niet duidelijk is of het ironisch is. Tussen het braggen en boasten door vertelt ze een verhaal van een meisje uit het saaie Australië (“They don’t wear these shits where I’m from”) dat het dankzij hard werken en dromen heeft gemaakt in de Verenigde Staten en niet kopje onder is gegaan (“No money no family, sixteen in the middle of Miami”). Niet een bijster origineel verhaal, zeker omdat het niet bijzonder aansprekend verteld is en ondergesneeuwd raakt door al die verwijzingen naar haar huidige champagneleven. Haar mixtape Ignorant Art was getiteld naar een term van kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Dankzij Jay-Z, Kanye West en Lady Gaga weten we dat beeldende kunst en mainstream popmuziek minder ver van elkaar afliggen dan je wellicht zou denken. Toch is het vooral stijl. In Azaleas muziek horen we maar weinig van dat excentrieke terug. Haar eigenheid zit hem vooral in de presentatie, niet zozeer de muziek zelf. Hoe kan iemand die er zo eigenwijs en uitdagend uitziet, muziek maken die zo vaak vervalt in bekende formules? De titel The New Classic doet vermoeden dat ze hier een greep doet naar een centrale plek in de hiphopwereld. Het is vooral een blijk van zelfoverschatting. (4,5)