August Alsina speelde zich eigenlijk op veertien jarige leeftijd al in de kijker met zijn goedbekeken YouTube-kanaal. De zanger uit New Orleans deelde filmpjes waarin hij nummers van onder meer Lyfe Jennings en Musiq Soulchild zong en vergaarde in korte tijd een behoorlijke fanschare die trouw de (virale) filmpjes keek. Na een hiaat vol persoonlijke strubbelingen – de zanger verloor zijn broer in een schietincident – heeft de inmiddels naar Atlanta verhuisde zanger de draad weer opgepakt. Met een contract bij Def Jam op zak is zijn eerste officiele studiovrucht Testimony nu ook een feit.
Zoals de naam al doet vermoeden staat de luisteraar een persoonlijke plaat te wachten, waarin August – a la Ushers Confessions – ook niet schuwt zijn eigen stommiteiten te delen. De aftrap van de plaat zet direct de toon: de zanger verhaalt over zijn crackverslaafde vader, brood winnen op straat, zijn vermoorde broer en zijn drugsgebruik. Want hoewel zijn zoetgevooisde stem misschien anders doet vermoeden wordt op Testify duidelijk dat de voormalig dakloze zanger de slagen van de zweep kent wanneer het op hosselen aan komt. Het openhartige verslag van zijn reis naar sterrendom waarin hij op straat de eindjes aan elkaar moest knopen vormt de rode draad van het album en zijn even triomferend als oprecht. Zonder te verheerlijken blikt hij terug op ongelukkige keuzes (Didn’t graduate from school/ Cause I was busy hustlin’, man I thought that shit was cool) en verklaart hij zich loyaal met iedereen die zich in een soortgelijke situatie bevindt. Zo steekt hij de strippers een hart onder de riem in het onlangs uitgebrachte Grind & Pray/Get Ya Money waarin hij zingt “I ain’t judging you, go and get ya money […] Baby I salute” en stelt hij zich herhaaldelijk op gelijke voet met hen die nog steeds trappelen om het hoofd boven water te houden (I’m no different, I was right there). Toch blijft Alsina natuurlijk ook gewoon een deugniet en is een proportioneel gedeelte van het album, zoals haast elke hedendaagse R&B plaat, bestemd voor de slaapkamer en de dweil. Trotse bezitters van de Deluxe Editie kunnen August zelfs vergezeld door Chris Brown en de minder omstreden Trey Songz zijn hitsingle Luv This Shit horen zingen (origineel met Trinidad Jame$). Niet de meest originele thematiek, maar strak uitgevoerd met een southern feel. In deze meer zwoele excercities is duidelijk de hand van mentor The-Dream te horen. De elektrische gitaren die naar een climax werken en de screwed-up samples die allebei de ingezette falsetto lanceren; een ware Radia Killo signature. De Gospel afsluiter Benediction met Rick Ross appeleert aan een soort overwinningsgevoel en is een veelbelovend einde van Augusts rags to riches. Een straatbestaan is in tijden niet zo romantisch weergegeven. (7.5)