‘De wereld vergaat op de 21e, dus kom deze doomsday prepper niet testen.’ Mijn goede vriend Brian is in de ban van het einde en is aan het hamsteren geslagen: een verbaasd kassameisje heeft zojuist 420 blikken bruine bonen gescand. ‘Ben je niet bang voor een chronische winderigheid door zoveel bonen?’ vraagt ze. Brian negeert haar en begint de enorme voorraad in te pakken. ‘Als ik veilig in mijn bunker zit en de aarde gaat naar de knoppen, zal de verwarming uitvallen. Bruine bonen-windjes zorgen dan juist voor verwarming. Die boodschappenschuiver weet geen shit van survival. It’s a jungle sometimes, you dig?’
Ik dig en ik knik. Sinds hij zich aansloot bij de apocalyptische sekte ‘Samen naar de bonen’ is hij zichzelf niet meer. Hele weekenden sluiten de leden zich op in een ondergrondse bunker op de Veluwe, luisterend naar het Public Enemy-album ‘Apocalypse ’91.’ Niet dat daar nou veel einde-der-tijden-filosofie op te vinden is, maar de titel dekt de lading van hun naderende doemsdag aardig. Ach, er hangt zo’n ongehoorde stank in de ruimte (‘we oefenen alvast in het eten van een bruine bonen-dieet!’) dat niemand serieus naar de muziek luistert. Terwijl ik hem help de bruine bonenberg zijn bestelbusje in te werken, komt een vreemde vogel in een struisvogeljas naar ons toe gelopen. ‘What’s cookin’ B?’ roept hij van een afstandje. ‘Bruine bonen!’ antwoord Brian. ‘All day, every day!’ Het blijkt een code voor sekteleden. Een code ja, maar ondertussen lekker anoniem over straat in een struisvogeljas. Op mijn vraag waarom hij zich zo typisch heeft aangekleed, sprint hij weg, de hoek om. Een minuutje later staat hij hijgend weer naast ons. ‘Levi Struis is een homie van de movement’, zegt Brian. ‘Zijn struisvogeljas laat hem sneller rennen. In combinatie met de bruine bonen, natuurlijk. Iedereen kan wel eens een windje in de rug gebruiken. Kom, we gaan naar de bunker.’ Als ik na een paar uur banjeren door een dicht bos de ondergrondse ruimte binnen stap val ik direct flauw door de enorme stank: bruine bonen ain’t no joke. Nadat ik ben bijgekomen zie ik pas waar ik ben beland. Om mij heen zie ik mensen met gasmaskers, kerstbomen behangen met lege blikjes bonen en op de achtergrond hoor ik Lupe Fiasco’s The End of the World. ‘We gaan hier kerst vieren’, zegt een opgewekte Levi Struis. ‘Ook al halen we de 25e niet. Bruine bonensoep vooraf, bruine bonensteak als hoofdgerecht en bruine bonenkoekjes als toetje.’ ‘Wat als je gewoon wakker wordt op de 22e?’ vraag ik quasi-geïnteresseerd. ‘Dat is geen optie’, antwoordt Brian. ‘Als de aarde niet vergaat, zullen we met een serie bruine bonenbommen de wereld lam leggen, als een soort klimaatneutrale Osama Boon Laden. We zullen tunnels vergassen met de geur van onze darmen, winkelcentra zullen uit hun voegen barsten door onze lichaamsgassen en de mensheid zal ruiken aan de duurzaamste van alle massavernietigingswapens: de bruine boon. Allemaal biologisch verantwoord, you dig?’ Een paar dagen later zie ik op het journaal dat een groep terroristen is gearresteerd in de metro naar Gein. Tegen een achtergrond van beslagen metroramen en bedwelmde reizigers staat Brian met een gasmasker onder de arm. Als de verslaggever van dienst hem vraagt naar het waarom van zijn daad haalt hij zijn schouders op en antwoordt: ‘Wij strijden voor een duurzame wereld. Een wereld waarin zelfs terroristische aanslagen biologisch verantwoord zijn en je andere cats niet meetrekt in extremistische denkbeelden en shit.’ Hij kijkt in de camera. ‘Een mooie kerstgedachte, vindt u niet?’