Voorlopig lijkt 2014 wat betreft Nederlandse hiphop nog geen jaar waarin veel mixtapes worden gedropt. De mixtapes die echter wel zijn uitgekomen zijn niet van de minste namen, wat te denken van bijvoorbeeld MocroManiac en Migiboss. Ondertussen is het eerste kwartaal alweer voorbijgevlogen en recensent Frank van Rossum heeft aandachtig geluisterd naar de Nederlandse mixtapes die dit jaar zijn uitgekomen.
Hef zei in een interview met State dat rappers op drie manieren kunnen rappen; voor de beat, na de beat en op de beat. Migiboss is een duidelijk voorbeeld van een mc die voor de beat rapt. De brede rapper uit Hoogvliet dropte in begin 2013 zijn eerste mixtape in de Geen Gangster -reeks en precies een jaar later zag deel twee het online levenslicht; 18 strak geproduceerde tracks met opvallend veel gastbijdragen van formaat. Dit zorgt ervoor dat de tape gevoelsmatig nergens te lang duurt. De tracks ‘Uit de Goot’ met Hef & Crooks, ‘Ben je Down’ met Kempi (Kempi back!) en ‘Op me Level’ met Rasskulz horen bijvoorbeeld tot de absolute hoogtepunten, maar ook zonder gastrappers maakt Migiboss indruk. Zo is ‘Vergeet me Niet’ een dijk van een track en heeft ‘Ik Werk Hard’ een haast hypnotiserende werking. Op het meeslepende en waargebeurde ‘Fabian’ vertelt Migiboss vervolgens over ene Fabian die met van Migiboss’ geleend geld de Lotto wint en hiermee naar Zweden emigreert (vraagje aan Fabian: waarom de fok verhuis je naar Zweden als je de jackpot wint?). Hierdoor is Geen Gangster vol. 2 een gevarieerde tape en komt Migiboss nagenoeg overal goed uit de verf. Dit komt mede door zijn stemgeluid: als een hoge stem glas kan breken, dan kan Migiboss met zijn stem beton aan flarden scheuren. Straight up testosteron in mp3-formaat. Zijn stem bereikt overigens een absoluut diepterecord op het refrein van de liefdestrack ‘Liefde Gaat Diep’ en dat is best geinig. Daarnaast klinkt Migiboss op elke track oprecht en eerlijk. Wanneer hij in ‘Moe’ rapt “in de gym, ik vind mezelf nog steeds mager” is zijn eerlijkheid zelfs hilarisch. Dit alles neemt helaas niet weg dat Migiboss verre van een tekstueel wonderkind is. Hierdoor voelen sommige rijmwoorden een tikkie vergezocht, maar ach, hij weet wel verdomd goed hoe je pokoes moet maken. Migiboss is misschien niet de beste rapper, maar wel een goede artiest. En Geen Gangster vol. 2 is een sterke mixtape. Als we de cover mogen geloven, is D.Lipps groter dan 7'5''. Laten we dit maar als een slordigheidfoutje beschouwen, want dat zou betekenen dat de boy met de dikke ruim 2 meter 20 lang zou zijn. Anyway, de Amsterdammer dropte in september de EP Sic Marvis Pagna , en nog binnen het halfjaar is het alweer de beurt aan mixtape Big Chiefer . D.Lipps heeft nog altijd een unieke rapstijl, maar dat is er niet eentje die voor iedereen is weggelegd. Die is namelijk vrij complex, maar het ligt beter in het gehoor dan op voorgaande tapes van de beste man. Zo flowt hij soms onnavolgbaar in de positieve zin van het woord (zoals op ‘Goin’ Insane’: “Hoe blijf ik erbij? / Hoe blijf ik echt mij? / Dat doet me denken aan wat een broeder mij zei / pak een steen, maak een diamant, alles kan, doe het dan.”), maar soms ook niet te volgen in de minder positieve zin van het woord. Geregeld lijkt zijn rapstijl zo random dat je moeilijk de rijmwoorden kunt ontdekken. De tape is helemaal geproduceerd door Don D en hij levert voornamelijk soulvolle beats waar D.Lipps goed op uit de voeten kan, al had het afmixen wel wat strakker gemogen. Sommige tracks verschillen nogal in volume en die shit is gewoon slordig. Maar goed, ‘Wij Zijn Daar’ en ‘Ondernemers’ zijn coole tracks waar je aan Lipps’ lippen hangt en het refrein van ‘Amnesia’ (samen met cultheld Spacekees) blijft geheid in je hoofd hangen. Aan de andere kant zijn er ook tracks als ‘Vers Uit De Oven’ en ‘Duizendste’ waar je D.Lipps kwijt raakt. Het is bijzonder knap dat hij een rapstijl heeft ontwikkeld die niemand anders heeft, maar sommige porties zijn hierdoor erg lastig te verteren. Big Chiefer is dus een wisselvallige tape, waar de pluspunten gelukkig nog wel de overhand hebben, al is het niet ruim. Wat een mysterie rondom de Hydroboyz hè? De optie om te klimmen hindabuilding is niet gelicht om wat voor reden dan ook en daardoor gaan Hydro en MocroManiac nu als soloartiesten door het leven. Niet lang na dat nieuws verscheen Mani in zo’n semiflashy clip met Yes-R dat je haast zou vergeten dat hij onlangs nog een tape vol over klassieke hiphopbeats heeft gerapt. Op Mani 4 President komen beats van onder andere Biggie , 2Pac , Busta Rhymes , Shyne en The Alchemist voorbij waarop de maniakale Marokkaan voornamelijk brag ‘n boast en straatraps levert, aan elkaar gemixt door DJ Drivah. Het is sowieso een verademing om weer eens een Nederlandse mixtape te horen die in elkaar is gezet en klinkt als een mixtape. En hoe MocroManiac het doet? Als hij het op zijn heupen krijgt, gaat 'ie belachelijk lekker. Maar echt. En dat is op veel tracks het geval. Zo wordt op bijvoorbeeld ‘Run the Game’, ‘M4P’, ‘Niet’ en ‘Geef Geen Shit’ de beat vakkundig aan flarden gerapt en de manier waarop hij komt binnenvallen op ‘ Bitches Ain’t Shit ’ (“Ik ben de numero uno papi chulo, Al Pacino / huidskleur cappuccino, broer je kent m’n stylo.”) mag er ook wezen. En dat de zelfbenoemde Mocro Borsato zo nu en dan flows kaapt van de originele tracks is niet eens hinderlijk. Op de tape rappen Adje, Hydro, Yagri en D-Double ook een mopje mee en vooral laatstgenoemde maakt met zijn twee gastbijdrages indruk. Op ‘Skeems’ rapt hij gewoon doodleuk “kan je djoeken in je darmen”. Ik wil dan ook hierbij D-Double nomineren als engste Nederlandse rapper ooit. Tussen al het lyrische geweld dat de tape rijk is maakt MocroManiac enkele schoonheidsfoutjes (zoals zijn verse in het steenkolenengels op ‘Teveel Love’), maar desalniettemin is Mani 4 President een keiharde mixtape met een simpel maar doeltreffend concept. Het is dan ook te hopen dat deze mixtape het begin van een ‘Mani 4 president’-reeks betekent. Willen we meer of minder MocroManiac? Meer, meer, meer! Waarschijnlijk de minst bekende artiest in deze Roundup is de Amsterdamse ProblemChild . De mixtape Vreugde Onder Stress is helemaal geproduceerd door het probleemkind zelf en hij staat ook nog eens achter de microfoon. Voor de mixtape heeft hij een aardig rijtje aan gastartiesten weten op te trommelen, waaronder Akwasi, Kalibwoy en Jowy Rosé. Ook wordt een refreintje gezongen door ene Chloe Rosé (ja, zelfs met accent aigu), maar die heeft waarschijnlijk nooit de memo gehad dat die naam al soort van bezit is. De tape begint in ieder geval veelbelovend met gelijk al het hoogtepunt van de tape ‘New Kid’, gevolgd door het drukke ‘Domme Raps’ en het laidback ‘Niks Nieuws’. Daar is ook meteen te horen dat ProblemChild een goede en veelzijdige producer is. De beats op Vreugde Onder Stress variëren van bombastische strijkers op ‘Niets Te Klagen’ tot ratelende hi-hats en subbassen op ‘Beatz&Barz’ en eigenlijk alle producties op de mixtape zijn van hoog niveau. Als producer maakt hij dus indruk, als rapper kan hij nog niet zo de show stelen. Je hoort dat hij het technisch allemaal wel snapt en telkens veel lettergrepen op elkaar laat rijmen, maar hij flowt nog niet zo soepel. Dit wordt misschien wel het pijnlijkst duidelijk op het refrein van ‘Mijn Leven’ waar elk woord er nèt niet op lijkt te zitten. Tekstueel heeft hij zo nu en dan best leuke lines (zoals “loop te spelen met een string net als Miri Ben-Ari ”), maar ook op dat gebied zijn er nog verbeterpunten. Gek genoeg voegen van de dertien (!) gastartiesten die er zijn, alleen Kalibwoy en Jowy Rosé wat toe. Wat dat betreft wordt ProblemChild dus nergens compleet gemurderd op zijn eigen tape. Al met al is Vreugde Onder Stress productioneel gezien een hele sterke mixtape. Als rapper zal er nog flink aan de Amsterdammer geschaafd moeten worden, maar gelukkig zitten de basisdingen bij hem wel snor. Vreugde Onder Stress blaast je nergens omver, maar er is zeker potentie te horen bij ProblemChild.