Iedereen die zichzelf een klein beetje een clubtijger durft te noemen zal de track 'Who Do You Love' van YG en Drake wel gehoord hebben. De enigszins goedkope piano-beat met catchy hook, je kan er eigenlijk niet omheen, en waarschijnlijk wil je dat ook helemaal niet. Van Drake had je natuurlijk al eerder gehoord, maar YG zal niet bij iedereen even bekend zijn. YG (afkorting voor Young Gangsta, ongeveer even knap verzonnen als Young Thug) is een West Coast rapper die al sinds 2008 actief is. Toen werkte hij al met DJ Mustard ("Mustard on the beat, ho!"), de man die nog steeds verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van zijn producties. Voor zijn album My Krazy Life heeft YG goede namen als Schoolboy Q, Jay Rock, Jeezy, Kendrick Lamar, Lil Wayne en dus ook Drake weten te strikken. De featurings zijn in ieder geval top.
"When my dad went to jail around my 15th, I went ham, that's when the gangbanging started", zegt de uit Compton afkomstige rapper in een interview met Complex Magazine. ScHoolboy Q zei laatst al in een interview dat hij, Nipsey Hussle en YG de enige échte gangstarappers zijn die nog op deze aardkloot rondlopen. Op My Krazy Life lijkt YG, in alles wat hij doet, dat beeld heel graag te willen bevestigen. De producties op de plaat bestaan voornamelijk uit goedkope synthesizers, een ouderwetse G-funk bounce en typische Dirty South-kreetjes. De typische DJ Mustard sound (die o.a. ook al heel goed werkte voor Tyga's 'Rack City') werkt vaak goed, maar begint op de helft van het album wel wat saai te worden. Die 'ratchetsound', zoals het in Amerika ook al genoemd wordt, leent zich ook niet per se voor storytelling of enige vorm van introspectie, waardoor er qua verhaal ook niet veel diepgang te bekennen is. Dat is echter ook helemaal niet nodig. Zijn oppervlakkige teksten over gangbangen, vrouwen (vooral de skit na 'Do It To Ya' is top) en z'n goede gevoel voor ad-libs ("SKURRRRR!") voldoen prima. Voor een goed verhaal hoef je dus niet naar My Krazy Life te luisteren. Er is hier geen nieuwe Kendrick Lamar of Jay Electronica aan het werk. De meeste tracks zijn vooral gemaakt voor de clubs en auto's met een veel te grote subwoofer. YG vond zelf blijkbaar dat er minstens één track op hoorde waar wel een serieus randje aan zat, dus schreef hij 'Sorry Momma'. Daar biedt hij zijn excuses aan voor zijn misdragingen aan zijn moeder. Het nummer is behoorlijk goed uitgevoerd, maar komt in de context van de rest van het album nogal geforceerd over. Als je ratchet wil zijn, wees het dan ook gewoon to the max. Top Dawg Entertainment verraste de laatste jaren de hiphopscene en bliezen een frisse wind door de West Coast. Ze maakten muziek over het leven in LA met originele invalshoeken, concepten en sound. YG lijkt daar op My Krazy Life lak aan te hebben. Met DJ Mustard als zijn Dr. Dre laat hij duidelijk merken een trotse West Coast rapper te zijn, met Doggystyle en The Chronic als grote inspiraties. YG en DJ Mustard hebben met die 'ratchet-sound'iets unieks te pakken, met tracks als 'My Nigga' en 'Who Do You Love' als uitschieters. Het zijn dan ook precies die tracks waarvoor je deze plaat een slinger moet geven. Verwacht geen diepgaande verhaallijnen en concepten, maar geniet van de bangers. (7.0)